مژده انباشی یکی از امدادگران دوران دفاع مقدس است که از سال ۱۳۵۹ و در سن ۱۸ سالگی به عنوان امدادگر به جهه‌های حق علیه باطل اعزام شد.
وی که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دوره امدادگری و نظامی را فرا گرفته بود، از سه ماه قبل از شروع جنگ تحمیلی از طرف سپاه خرمشهر و آبادان در حالت آماده باش به سر می‌برد و سرانجام در ۳۱ شهریور ۵۹ با شروع جنگ به جبهه اعزام شد و در همان اوایل جنگ یعنی در ۲۴ مهر ۵۹ در روزی که خرمشهر ، خونین شهر نامیده شد از ناحیه سر ، دست و پا بر اثر اصابت ترکش مجروح و در بیمارستان شریعتی تهران بستری شد.
وی پس از پایان جنگ تحمیلی از سال ۱۳۶۹ در جهاد سازندگی سابق یا وزارت جهاد کشاورزی کنونی استخدام شد و تا ۱۵ سال در سمت بازرسی این وزارتخانه فعالیت کرد و اکنون نیز مدت ۸ ماه است که در حوزه بسیج وزارت جهاد کشاورزی فعالیت می‌کند.
انباشی که اکنون یکی از جانبازان ۵۰ درصد هشت سال دفاع مقدس است، سال ۱۳۷۹ در رشته الهیات ادیان و عرفان در مقطع لیسانس و در دانشگاه آزاد واحد شمال تهران پس از قبولی در کنکور به تحصیل پرداخت.
وی با اشاره به کم رنگ بودن حضور زنان در جامعه گفت: این کم رنگی حتی در معرفی زنان دوران دفاع مقدس نیز به وضوح دیده می‌شود. شاید به صورت موردی به تعدادی از این زنان اشاره شده ولی هنوز این مقوله جای فعالیت زیادی دارد که هنوز هیچ موسسه یا ارگانی مسئولیت شناسندن آنان به جامعه کنونی را برعهده نگرفته است.
وی حتی نقش رسانه‌ها و مطبوعات را نیز بسیار کم رنگ خواند و گفت: این نقش هنوز هیچ رنگ و بوی خاصی به خود نگرفته است.
انباشی افزود: اگر چه از شهدا و جانبازان مرد در دوران دفاع مقدس یاد می‌شود ، اما به دلیل کم بودن تعداد زنان یا عدم باور فعالیت چشمگیر زنان در این مقوله به آنان توجهی نشده است ، در حالی که بسیاری از زنان ما در پشت جبهه‌ به فعالیت و کمک‌های مستمری در این زمینه پرداختند اما هنوز جامعه این خود را به آنها ادا نکرده است. هنوز هیچ کار مستمر و دقیقی در زمینه شناساندن زنان به جامعه صورت نگرفته و حتی هیچ طرح یا پروژه‌ای که بتواند به طور وسیع به دنبال این قضیه باشد ، پیشنهاد نشده و اگر این کار صورت گیرد ، طرحی مناسب برای شناساندن بسیاری از این زنان به جامعه است.
وی اظهار تاسف کرد که ‌هنوز در اذهان برخی افراد این مسئله وجود دارد که خانواده‌ها ، این زنان را ترغیب به حضور در جنگ کرده‌اند یا آنها خودسرانه به جنگ رفته‌اند ، در صورتی که این گونه نیست و این باید بین مردم در سطح کاری وسیع و به هر گونه که ممکن است این باور غلط از اذهان رخت بربندد.
حضور زنان در جنگ ، روحیه عجیبی به برادران می‌داد به گونه‌ای که آنها در دفن اجساد زنان و کودکان شهید ،‌ پخت و پز غذا در مساجد و حسینیه‌ها و منازل ، امداد رسانی به زنان علاوه بر مردان و حتی در حمل آذوقه و مهمات جنگ به خط مقدم کمک قابل توجهی می‌کردند.
افراد تا خود در موقعیت جنگ قرار نگیرند هیچ گاه این سخنان را باور نمی‌کنند پس ضروری است تا بخش‌هایی از تاریخ شفاهی جنگ که هنوز نامعلوم مانده ، روشن شود . اگر وقایع جنگ حتی به طور شفاهی و سینه به سینه منتقل شود باز هم به مرور زمان از یاد می‌رود ، این وقایع باید به صورتی کتبی در کتاب و کتابچه‌هایی در اختیار نسل‌های آینده قرار گیرد تا از فراموشی و دفن شدن زیر خاک آنها جلوگیری شود ، فقط بازگو کرد وقایع جنگ کافی نیست ، آنها باید مکتوب شود.
انباشی کم کاری حتی در ادبیات دفاع مقدس را بسیار محرز دانست و گفت: شاید دفتر ادبیات و مقاومت جنگ شروع به انجام کارهایی برای شناساندن افراد حاضر در جبهه‌ها به مردم کرده است ، مثل کارهایی چون جمع‌آوری خاطرات رزمندگان و همسران آنها ؛ ولی این کافی نیست .

در آن زمان که دورانی بحرانی و استثنائی بود ، وقایعی اتفاق افتاد که به سرعت گذشت ، خاطراتی که هم خوب بود و هم بد . در آن زمان شاهد اتفااقت زیادی بودیم ، وقایعی از ویرانی‌ها ، خرابی‌ها و مجروحیت‌ها . اتفاقاتی که هنوز در هیچ جا بیان نشده است. پس از آزادسازی خرمشهر ، پیرمردی در کنار مسجد جامع خرمشهر با خواندن شعرهای حماسی ، سربازان و نیروهای نظامی را ترغیب به حضور در جبهه می‌کرد ، شعارهایی که روی همه افراد تاثیر زیادی داشت .