امدادگر شجاع و جانباز ۲۵ درصد..

۸ سال دفاع مقدس اگر چه روایت مردان شجاعی است که دلیرانه جنگیدند اما حدیث ایثار و استقامت زنان با ایمانی هم هست که در جیهه های نبرد حماسه آفریدند.
شیرزنانی که از صبوری و شهامت حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) درس گرفته و دوشادوش رزمندگان اسلام در جبهه های حق علیه باطل، فریاد «هَل مِن ناصر یَنصُرنی» رهبر خویش را لبیک گفتند و ان شاء الله مشمول «… وَ فَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیماً» (سوره مبارکه نساء/ آیه ۹۵) خواهند بود.
همان ها که حدیث ایثار و استقامتشان را نه با قلم و کاغذ، که با جان و دل باید نوشت و سرود ….

مرحومه حاجیه نازبیگم حسین میرزایی بنی فرزند علیجان، رزمنده شجاع ۸ سال دفاع مقدس در تاریخ ۲ اردیبهشت ماه ۱۳۰۴ در خانواده ای مذهبی در شهر بن از توابع استان چهارمحال و بختیاری به دنیا آمد.
وی ، از همان کودکی در هر مراسمی که نامی از امام حسین (ع) برده می شد حضور داشت ، عشق و علاقه به سرور و سالار شهیدان (ع) در وجودش ریشه دوانده بود.
مرحومه حسین میرزایی در سن هجده سالگی با فردی به نام نصرالله سلیمی از همشهریان خود ازدواج کرد.
او به عنوان بانویی مؤمنه ، باتقوا و دلسوز ، علاوه بر اهتمام به نماز ، قرائت قرآن و تهجد ، همواره در پی رسیدگی به امور فقرا و نیازمندان و محل رجوع بانوان و خانواده ها برای حل مشکلات شان بود.
علاوه بر عشق به امام حسین (ع)، عشق به ولی فقیه زمان، امام خمینی (ره) نیز انگیزه ای شد تا این بانوی مؤمنه در تظاهرات ، راهپیمایی ها و مبارزات قبل از پیروزی انقلاب اسلامی علیه رژیم شاهنشاهی پهلوی حضور و نقش فعال و موثری داشته باشد.

همسر مرحومه حسین میرزایی (مرحوم نصرالله سلیمی) در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و بعد از سه سال رنج بیماری از دنیا رفت و او را که فرزندی هم نداشت، تنها گذاشت.
با آغاز جنگ تحمیلی در سال ۱۳۵۹، این بانوی ایثارگر که سختی های زندگی از او زنی مقاوم و صبور ساخته بود، با جمع آوری کمک های مردمی به پشتیبانی از جبهه ها پرداخت تا اینکه در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۶۱ به عنوان امدادگر عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل در جنوب کشور شد.
اخلاص و شوق این بانوی ولایتمدار در کمک به رزمندگان در حدی بود که با فروش منزل مسکونی خود، یک دستگاه آمبولانس خرید و برای کمک به مجروحین به جبهه ها فرستاد.
این بانوی رزمنده اگر چه فرزندی نداشت اما رزمندگان و مجروحین در بیمارستان های شوش، اهواز و سوسنگرد و مراکز درمان صحرایی جبهه ها، او را به عنوان مادری دلسوز می شناختند.
وجود این بانوی امدادگر آن روزها باعث شده بود تا مجروحین جنگی، طعم داشتن مادری دلسوز را بچشند و در لوای مهر و محبت او به درمان و سلامتی برسند.

محمد صادقیان از دیار چناران استان خراسان رضوی یکی از مجروحین و جانبازان دفاع مقدس که زندگی خویش را مدیون این مادر مهربان می داند، می گوید:
« در تاریخ ۲/ ۱۰/ ۶۱ مجروح شدم و به بیمارستان جندی شاپور اهواز منتقل و تحت مداوا قرار گرفتم. در حال بیهوشی و در حالتی مثل خواب و رویا، احساس کردم مادرم کنارم نشسته و با پنبه ای صورت خون آلودم را پاک می کند. دائم می گفتم: مادر زحمت نکش، خودم صورتم را می شویم. وقتی به هوش آمدم، خانمی را بالای سرم دیدم که اشک می ریخت و دعا می خواند و صورتم را پاک می کرد، احساس کردم مادرم کنارم نشسته. پرسیدم: خانم! شما کی هستی؟ اینجا چه کار می کنی؟ من خواب دیدم مادر خودم صورتم را تمیز می کند، شما دارید زحمت می کشید؟ گفت: من هم مادر توام. من فرزندی ندارم مرا به مادری قبول کن. من هم گفتم: شما مادر من باش. من نوکری شما را می کنم. بعداً متوجه شدم ایشان تمام وقت، زندگی و پول خود را صرف جبهه های جنگ کرده است و حتی بعد از جنگ هم به ایشان سر می زدم. »
این بانوی ایثارگر در تاریخ ۱۵/۸/۱۳۶۱ در اثر بمباران شیمیایی در حال خدمت به مجروحین در بیمارستان شهید چمران سوسنگرد از ناحیه سر، چشم چپ و پهلو مجروح و به درجه جانبازی ۲۵ درصد نایل آمد.
حاجیه خانم حسین میرزایی، در طول زندگی بعد از دفاع مقدس، شاهد حضور رزمندگان دفاع مقدس از سراسر کشور بود که به دیدنش آمده، جویای حالش می شدند و خاطرات سال های حماسه و ایثار و استقامت را مرور می کردند.
سر انجام این مادر مهربان و صبور پس از سال ها تحمل سختی و رنج جانبازی، در تاریخ ۲۸ تیرماه ۱۳۷۵ در شهر بن دیده از جهان فرو بست و در جوار گلزار مطهر شهدای این شهر به خاک سپرده شد.
روحش شاد و یادش گرامی باد.

منبع : باشگاه خبرنگاران جوان