نام : بتول
نام خانوادگی : چراغچی مسجدی
نام پدر : نجف علی
تاریخ تولد : ۱۳۰۶/۱۲/۲۰
محل تولد : مشهد
تاریخ شهادت : ۱۳۵۷/۱۰/۰۹
محل شهادت : چهار راه لشگر

در سال ۱۳۰۶، دختری به خانواده چراغچی اضافه شد و این خانواده مذهبی و سطح متوسط ، از تولد دومین فرزند خود مسرور شدند و نامش را بتول گذاشتند ؛‌ دوران خردسالی‌ اش را در دامان پر مهر مادر گذراند و درس ایثار و از خودگذشتگی آموخت. با سپری کردن دوران کودکی، تا چهارم ابتدایی تحصیل کرد؛ ولی به خاطر پایبندی به معتقدات اسلامی و شرایط آن زمان، از ادامه تحصیل صرف نظر کرده و در منزل، خواندن قرآن و کتب اسلامی را ادامه داد.
پدر مرحومش ، نجف‌ علی چراغچی که متصدی مسجد گوهرشاد بود و با روشن کردن چراغ‌ ها و پرداخت حقوق کارگران فعالیت می‌کرد ، در سال‌های آخر دوران قبل از انقلاب ، به دلیل کهولت سن بازنشسته شد.
بتول ، اوقات فراغت خود را با کار‌های هنری از قبیل قلاب‌ بافی و گلدوزی سپری می‌کرد؛ رابطه حسنه‌ ای با والدین داشت و بسیار ایشان را تکریم می‌کرد و این حسن خلق در رفتار او با مردم نیز نمود داشت. بسیار متواضع و در سلام کردن پیشقدم بود ؛ از غیبت متنفر بود و برای پرهیز از غیبت ، ایراد‌های مردم را به خودشان گفته و در پشت سرشان بازگو نمی‌کرد . در بیان عقاید و امر به معروف و نهی از منکر قاطعیت داشت . مقید به حجاب بود و دیگران را نیز به آن دعوت می‌کرد.
وی در سن ۱۹سالگی ، منزل پدری را که در خیابان بازارچه ، نزدیک حرم مطهر رضوی بود ترک کرده و به خانه بخت رفت و بدین ترتیب ، عباسعلی روشن‌ روان که فردی متدین بود و در بالا خیابان سکونت داشت و با نجاری، امرار معاش می‌کرد ؛ پس از زیارت کربلای معلی ، زندگی مشترک خود را با بتول آغاز کرد و حاصل این زندگی ، پنج دختر و دو پسر شد.

تقید به لقمه حلال و پایبندی به نماز اول وقت

بتول در تربیت مذهبی فرزندان کوشا بود و بدون وضو به کودکانش شیر نمی‌داد و از لقمه حرام یا شبهه‌ ناک پرهیز می‌کرد . اهمیت زیادی به خمس و زکات می‌داد . ارادتمند مکتب اهل بیت(ع) و پیرو واقعی امام بود . با قرآن و ادعیه مانوس بود و تقید زیادی به نماز اول وقت داشت و به قدری پایبند نماز شب بود که این عمل او در شب عروسی دخترش هم ترک نشد.
قبل از انقلاب ، به خاطر مسائل مالی، دو سال به روستای درنگ‌ آباد عزیمت کرده و با قناعت و صرفه‌ جویی مشکلات مالی را حل کرد و به مشهد بازگشتند و با خانواده و چهار دخترش که ازدواج کرده بودند ، در تظاهرات شرکت می‌کردند . این تظاهرات‌ ها ادامه داشت تا در روز آخر صفر که بنا به دعوت امام امت، تظاهرات نهم دی‌ ماه ۵۷ در مشهد صورت گرفت .

نهم دی‌ ۵۷، روزی که فریادها در خون نشست

روزی که فریاد‌ زنان، مردان و کودکان معصوم به خون نشست ، شعارها به موج عظیمی مبدل شده و فریاد «نصر من الله و فتح قریب» را نوید داد . در این روز ، چراغچی با نوه خردسالش به خیابان آمد تا آزادی‌ خواهی خود را فریاد زند ولی صدایش را در گلو خفه کردند .
در این روز مردم برای تظاهرات ، از چهار راه شهدا حرکت کردند . آن روز تعداد بانوان ، خیلی زیاد بود و به همین دلیل و برای برقراری نظم و امنیت بیشتر ، خانم‌ها در جلو و آقایان در پشت سر قرار گرفتند . جمعیت به چهارراه استانداری رسیده بود که با صدای وحشتناک تانک‌ها ، جمعیت متفرق شده و عده‌ای به خیابان‌های فرعی مثل خیابان بهار رفتند.
با اعلام این خبر که ارتش به مردم ملحق شده است ؛ جمعیت بازگشته و عده‌ای سربازان را می‌ بوسیدند و شعار می‌دادند « چرا برادرکشی » « برادر ارتشی خوش آمدی »…ناگهان گروه نظامی ارتشی به میان جمعیت آمده و فریاد مردم در میان صدای مهیب تانک‌ها محو شد و تانک‌های ارتش به مردم هجوم آوردند.
وقتی این اتفاقات غیرقابل تصور رخ داد و مردم متوجه این توطئه و فریب شدند، دیگر امکان فکر کردن نبود؛ در آن روز تعداد زیادی از تظاهرات کنندگان زیر دست و پا له شده و برخی خفه شدند ، برخی نیز همچون شهیدان غلام پیوندی و نیک فرد، مورد اصابت گلوله قرار گرفتند .
بتول چراغچی هم چادرش را به چادر یکی از خانم‌های دیگر گره زده بود و همین باعث شد که امکان فرار از صحنه هجوم تانک‌ها برایشان فراهم نشود و هر دو به زیر تانک رفته و جان خود را از دست دادند؛ در حادثه این روز، نوه چراغچی بر اثر شکستگی سر به بیمارستان منتقل می‌شود و در این تظاهرات بتول چراغچی بر اثر عبور تانک از روی بدنش، جان خود را فدای انقلاب کرده و مانند بسیاری دیگر، به سوی معبود رهسپار می‌شود و پس از دو روز ، از سردخانه امام رضا(ع) به بهشت رضا تشییع شده و در جوار دیگر شهدا دفن می‌شود .

دعایی که به استجابت رسید

بتول چراغچی که سال‌ها بود درد دست ، خوابی راحت را از چشمانش ربوده بود ؛ در روزهای آخر حیات ، یکی از حضرات معصومین را در خواب دیده و شفا یافت و دیگر اثری از درد دست در او دیده نشد . وی که به گفته فرزندش، چند روز قبل از شهادت این آرزویی که سال‌ها در دل پرورده بود را از خداوند درخواست کرده بود ، بالاخره با نثار خون خود در راه آبیاری درخت انقلاب ، به آرزوی دیرینه خود رسید .
روحش شاد

منبع :
۱. خبرگزاری بین المللی قرآن
۲. تا شهدا