یکی از حکمتهای پروردگار در آفرینش انسانها، وجود تفاوت بین زن و مرد است. این تفاوتها، افزون بر آنکه به گوناگونی و رنگارنگی آفرینش انجامید و مجموعه ای دلپذیر از تنوّع در خلقت زن و مرد را فراهم آورد، نقش بسیار مهمی را در پاسخگویی به نیازهای متقابل زن و مرد، نسبت به یکدیگر ایفا کرد، و بدین گونه به دایره آفرینش آدمیان، کمال بخشید.
«دنیای مرد با دنیای زن به کلی فرق می کند. اگر زن نمی تواند مانند مرد فکر کند یا عمل کند، از این روست. زن و مرد جسمهای متفاوتی دارند. علاوه بر این، احساس این دو موجود، هیچ وقت مثل هم نخواهد بود و هیچ گاه یک جور در مقابل حوادث واتفاقات، عکس العمل نشان نمی دهند.
زن و مرد به مقتضیات جنسی خود، به طور متفاوت عمل می کنند و درست مثل دو ستاره، روی دو مدار مختلف حرکت می کنند. آنها می توانند همدیگر را بفهمند و مکمل یکدیگر باشند، ولی هیچ گاه یکی نمی شوند و به همین دلیل است که زن و مرد می توانند عاشق یکدیگر بشوند، با هم زندگی کنند، و از هم خسته نشوند.»

محمّد عبده معتقد است: «خداوند، زن و مرد را به اعمال ویژه و اختصاصی مکلف کرده و پاداشی هم مقرر فرموده است. هیچ کدام از زن و مرد نباید آرزو کند، ای کاش! در صنف دیگری بود و از امتیازات آن صنف بهره مند می شد؛ چون این تفاوتها براساس حکمت و با توجه به خصوصیات روحی و روانی هر یک از دو صنف مرد و زن پایه ریزی شده است.
البته امتیازات و برتریهایی که اکتسابی است و در سایه تلاش و مجاهدت به دست می آید، می تواند مورد آرزوی هر یک از این دو صنف باشد و برای به دست آوردن آن کوشا باشند.»
آگاهی از تفاوتهای طبیعی جسمی و روحی بین زن و مرد، سبب می شود که هر کدام از آنها متناسب با این تفاوتها وظیفه خویش را تعیین کنند؛ به گونه ای که حریم یکدیگر را نگاه دارند، و عرصه را برای همدیگر تنگ نکنند.
«برخلاف نظریات متعددی که می کوشند توزیع نقشها براساس جنسیت را انکار و بی اعتبار کنند، هنوز هم به خوبی می توان از ضرورت توزیع نقشها براساس جنسیت دفاع کرد. علاوه بر آن، برخی از نقشها ـ با وجود تحولات فراوان ـ هیچ گاه تغییرپذیر نیستند؛ مانند نقش مادری که منشأ آن توانایی خاص زن در تولید مثل، توانایی عاطفی و نیاز شدید نوزاد به مراقبت دائم از سوی کسی است که نسبت به محرکهای نوزاد از قدرت انفعال سریع برخوردار است.»