شناخت جایگاه واقعی خویش، آدمی را از افراط و تفریط در کارها باز می دارد و به شخصیت او تعادل می بخشد. معمولاً افرادی که از شناخت حدود و جایگاه خود ناآگاه اند، پا از مرز خویش فراتر می نهند، و به کارهایی دست می یازند که با شأن آنها بی تناسب است. در نتیجه، این افراد، جسم و روح خویش را در معرض خطر و آسیب قرار می دهند.
از این رهگذر، کمال و شخصیت وجودی زن، اقتضا می کند که زن باشد و حرکات زنانه داشته باشد. و خود را از دست یازیدن به حرکتهای مردانه و کارهایی که تنها، برازنده مرد است باز دارد، و بداند که قانون آفرینش در کنار آسیب پذیری جسمانی او ـ که در ظرافت بدنی او ریشه دارد ـ تواناییهای فراوانی در نهاد او ذخیره کرده و بدین گونه به شخصیت وی تعادل بخشیده است.
بی گمان آنچه از کارها، شغلها و رفتارها که ظرافت احساس و لطافت طبع و جسم زن می طلبد، با آنچه که ویژگیهای ساختاری مرد اقتضا می کند، متفاوت است. بر این اساس، چه بسا کارها و رفتارهایی که تنها زیبنده مرد است و اگر زن به آنها دست یازند، زیبایی و نیکویی منظر او را از بین می برد و جسم و روح وی را آسیب پذیر می کند. برای نمونه در ورزش بانوان، آیا هر شکل ورزش برای دختران مناسب است؟! باید گفت: آموزش و تربیت دختران و زنان باید این نکته را به آنها بیاموزد و ذهنشان را هدایت کند که ورزشهای سبک تر و غیر خشن را از بین ورزشها انتخاب کنند. ورزشهایی برای بانوان مناسب است که روح زنانه را از آنان نستاند، و به عواطف لطیف و احساسات ظریف آنان آسیب وارد نکند.
حضرت علی علیه السلام در بیانی زیبا و دلنشین می فرماید: «وَلا تُمَلِّکْ الْمَرْأَهَ مِنْ اَمْرِها ما جاوَزَ نَفْسَها فَاِنَّ الْمَرْأَهَ رَیْحانَهٌ وَلَیْسَتْ بِقَهْرَمانَهٍ؛ و کاری که برون از توانایی زن است به دستش مسپار، که زن گلی بهاری، [لطیف و آسیب پذیر[ است؛ نه پهلوان و قهرمان.»
ظرافت روحی و جسمی زن را ـ که به غلط آن را ضعف زن معرفی می کنند ـ یکی از ضرورتهای زن برای نقش مهم و طبیعی اوست. ظرافت و ضعف نسبی زن در جسم و عضلات، یک حکمت و نیز هنر صنع الهی است؛ زیرا که به زن چیزی بیش تر از آنکه برای انجام وظایف اصلی اش لازم است نداده، و از همین جاست که می توان به کارکرد و نقشی که طبیعت به وی واگذار کرده پی برد، و از او بیش تر از آنچه توان اصلی اوست، مطالبه نکرد. بنابراین، به لحاظ قوانین طبیعی، زن نبایستی جسمی بزرگ تر و قوی تر از آنچه بدان نیازمند است داشته باشد، و این نه به معنای نقص که به معنای کمال اوست.»